Αφρική γίνεται η Ελλάδα

Η συνεχής αύξηση της θερμοκρασίας θα δημιουργήσει κλίμα ανάλογο των χωρών της Β. Αφρικής. Κίνδυνος να βυθιστούν πολλά νησιά από την άνοδο των υδάτων.

Σύμφωνα με τον Ουίλιαμ Μούμα, καθηγητή Διεθνούς Περιβαλλοντικής Πολιτικής του Fletcher School, συγγραφέα της Διακυβερνητικής Διάσκεψης των Ηνωμένων Εθνών για τις Κλιματικές Αλλαγές και κάτοχο του Νόμπελ Ειρήνης του 2007, οι επιπτώσεις στη χώρα μας θα είναι η συνεχής άνοδος των θερμοκρασιών, η οποία θα δημιουργήσει κλίμα ανάλογο των χωρών της Βόρειας Αφρικής.

Αποτέλεσμα θα είναι το φρέσκο νερό να γίνεται όλο και πιο δυσεύρετο, ενώ η άνοδος της στάθμης της θάλασσας θα εξαφανίσει νησιά και παραθαλάσσιες περιοχές.

Τις απόψεις αυτές ο διακεκριμένος αναλυτής τις εξέθεσε σε ένα πρωτότυπο ντιμπέιτ που διοργάνωσε το Ινστιτούτο Δημοκρατίας Κ. Καραμανλής και στο οποίο ήλθε σε αντιπαράθεση με τον επίσης καθηγητή Διεθνών και Επιχειρηματικών Σχέσεων του Fletcher School Μπρους Μακέινζ Εβερετ.

Ο δρ Μούμα τόνισε ότι το 2007 ήταν η δεύτερη θερμότερη χρονιά όλων των εποχών παγκοσμίως, με τις περισσότερες ερημοποιήσεις εκτάσεων σε Αφρική, Αμερική και Αυστραλία, έντονους τυφώνες και λιώσιμο περισσότερου πάγου στη Γροιλανδία. Οι πάγοι θα συνεχίσουν να λιώνουν με επιταχυνόμενους ρυθμούς τα επόμενα χρόνια. Είναι χαρακτηριστικό ότι η απώλεια αρκτικού πάγου το 2007 ήταν 1 εκατ. τετραγωνικά μίλια πολύ πάνω από τον μέσο όρο της περιόδου 1979-2000.

Από την πλευρά του ο υπερασπιστής της οικονομικής σκοπιάς στο ντιμπέιτ δρ Εβερετ τόνισε ότι οι επιστήμονες έχουν κάνει εξαιρετική δουλειά στο θέμα των προβλέψεων για τις κλιματικές αλλαγές, αλλά δεν μπορούν να συμφωνήσουν μεταξύ τους για τον χρόνο και την ένταση με την οποία αυτές πρόκειται να συμβούν.

Στόχοι

Τόνισε την ανάγκη δημιουργίας ρεαλιστικότερων στόχων, που θα λαμβάνουν υπόψη και την οικονομική διάσταση πέρα από την περιβαλλοντική. Σύμφωνα με τον Εβερετ, τέτοιος στόχος είναι η μείωση των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα κατά 15% μέχρι το 2020 και σε πιο μακροπρόθεσμη βάση κατά 70% μέχρι το 2050.

Το σενάριο για τη μείωση των επιπτώσεων στο περιβάλλον θα πρέπει να έχει 100ετή ορίζοντα, και όχι 30ετή όπως συμβαίνει σήμερα και θα πρέπει να περιλαμβάνει προβλέψεις για την αύξηση του πληθυσμού, του ΑΕΠ, τις μελλοντικές ανάγκες για ενέργεια, τις δυνατότητες για προσφορά καυσίμων και την εξέλιξη της τεχνολογίας.



ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΛΟΥΜΕΝΟΣ