Ο αναρχικός Παναγιώτης Παπαδόπουλος (Κάιν) γράφει για την επέτειο της δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου.

Η θύμησή σου ποτίζει επιτέλους τά ξερά μας χείλη και τά καθαρίζει απο την αλμύρα, σαν το «αγαπάτε τό πράσινο» στό δημοτικό πάρκο που το φύτεψαν και το εγκατέλειψαν εκεί γιά να πεθάνει από ξηρασία καί τώρα δέχεται με λύτρωση τήν μπόρα που του δίνει "παράταση ζωής". Καλπάζει ο νοτιάς μέ 15χρονών ταχύτητα ρίχνεται πάνω από τά βράχια και την προβλήτα καί σέ ξαναφέρνει κοντά μας πάνω σέ σπασμένη σανίδα, ότι απέμεινε από τήν βάρκα του μετανάστη πού τό ταξίδι του σταμάτησε από μιά σφαίρα στήν ταραγμένη βρώμικη καί σάπια θάλασσα, πού έλεγε κι ο Σαββόπουλος. Της θάλασσας πού μάς επιστρέφει εκτός από τις κονσέρβες,τα χαρτιά, τα μπουκάλια και το πετρέλαιο που της άδειασε η "παραγωγική" βουβή ζωή μας, και τον κάλυκα από τήν σφαίρα που σταμάτησε πάνω σου στίς 6 Δεκέμβρη, Αλέξανδρε.

Αδεια γιά σένα πιά, γεμάτη όμως καί έτοιμη ξανά, αυτή τήν φορά γιά όλους, όλες εμάς....
Υπάρχουν πολλών ειδών σφαίρες Αλέξανδρε...

Ακούγεσαι από μακριά, σαν το βουητό πριν το μεγάλο σεισμό που θέλει να ανοίξει με τα στήθια του τη Γη, να ζητήσει να χορέψουμε μαζί του τα πρωτοτράγουδα της μάνας, τον ήχο από τα πρώτα άτσαλα βήματα στη στράτα για τον "όμορφο κόσμο, αγγελικά πλασμένο"... και μετά στην αγκαλιά του πατέρα στη μέση του ουρανού να τρέχει πότε με τον ήλιο και πότε με το φεγγάρι, να μην κουράζεται ποτέ να ανοίγει καινούργια κάθε φορά μονοπάτια μέσα από τά σύννεφα...

Τι περίεργο μέσα σέ 15 χρόνια, η ίδια αγκαλιά να σηκώνει το γέλιο σου μέχρι τ' άστρα και η ίδια να σκεπάζει με χώμα το ξαφνικό σου "αχ" στο δρόμο...

Κάπως έτσι αρχίσανε όλα για τους περισσότερους από εμάς, μόνο που εμείς σταθήκαμε πιό τυχεροί από σένα, ζούμε, έτσι λέμε ακόμη καί "κλαίμε" καί "τιμάμε" τούς πεθαμένους για τις «ανάγκες»,τους «σκοπούς» και τις «φλόγες» της «εξέγερσης». Το κύμα φέρνει τη φωνή σου απ' τα ανοιχτά, σαν τη στάχτη από την Πάρνηθα, τον Υμηττό ή την Πεντέλη που μπαίνει κάθε καλοκαίρι στην Αθήνα τη «διαμαντόπετρα» της εξάτμισης και της πύρινης ασφάλτου το «δαχτυλίδι».

Απόψε η νύχτα δεν έχει φεγγάρι για ερωτευμένους και Σαββατοκύριακο στο σφαγείο τής παραλιακής, όλη η εικόνα παγώνει στό άκουσμα απ' το ουρλιαχτό που πρόλαβε να βγει από το στόμα του τελευταίου σου Δεκέμβρη. Μπορώ να το δω, Αλέξανδρε, το σημάδι που μου δείχνεις που άφησε η σφαίρα, μιά τόσο δα μικρή σφαίρα αλήθεια πώς χώρεσε και μπήκε σε μιά τόσο μεγάλη καί δυνατή καρδιά;

Ξέρεις Αλέξανδρε,δε θέλω να σου πω ψέμματα...

Θέλω η θανάσιμη πληγή σου να κλείσει, να μην την κρατήσουμε ανοιχτή γιά νά ξεπλένουμε τά χέρια μας από εκδίκηση καί μίσος, θέλω να σε αφήσουμε ήσυχο να θρηνήσεις εσύ καί οι δικοί σου τον τελευταίο σου Δεκέμβρη....

Εμείς που είμαστε ακόμη ζωντανοί και έχουμε γίνει «επαγγελματίες» στο να σκυλεύουμε, να ασελγούμε καί νά φτύνουμε πάνω στη σορό καί στούς τάφους τών δολοφονημένων, χρόνια τώρα...Ας Σωπάσουμε, Καιρός Είναι Να Αλλάξουμε Διαδρομή, Να Ανακαλύψουμε Τα Λάθη Μας, Αλλά Και Να Μην Ξεχάσουμε!

Κηδέψαμε την επανάσταση, πέρυσι, λίγες ώρες πριν την κηδεία σου, σε σημαδέψαμε και εμείς «συμβολικά» με όλες τις «καλές προθέσεις» για την εκτόνωση και πραγμάτωση του αυτοσκοπού μας, είμαστε ικανοί στην καπηλεία γιατί «ο σκοπός αγιάζει τά μέσα», μάθε το δεν έχουμε λογαριασθεί ποτέ με «το μπάτσο που έχουμε μέσα μας κι ας μην έχει στολή», θα σε σκοτώνουμε και εμείς με τη σειρά μας κάθε φορά που με βιά θα χρησιμοποιούμε για το μνημείο της τυφλής βίας και του κοινωνικού πολέμου τ' ονομά σου...

Αλέξη Γρηγορόπουλε,

Μη μας έχεις εμπιστοσύνη...

Μη γυρίσεις πίσω να κοιτάξεις, συνέχισε μπροστά και ζήσε τους επόμενους Δεκέμβρηδες, υπερασπίσου τους δικούς σου γιατί εμείς θα σε διαψεύσουμε...

Κι αν είμαστε κάποτε άξιοι να συναντηθούν οι δικοί μας με τους δικούς σου, τότε έχουμε μια ελπίδα νά σε τιμήσουμε και να σε σεβασθούμε πραγματικά.

Δεν το κάναμε αυτό μέχρι τώρα, αλλά δώσε μας μιά δεύτερη ευκαιρία γιατί το αξίζεις να σε δικαιώσουμε στα μάτια όλων των ανθρώπων που στις φλέβες τους έχουν το δικό σου αίμα και πάνω από τα κεφάλια τους τριγυρίζει κάθε μέρα και νύχτα απειλητικά η ίδια σφαίρα από το Κτήνος της Εξουσίας και της Βαρβαρότητας που με το περίστροφο πάντα θα ψάχνει γιά νέους στόχους και θύματα ...

Γιατί είμαστε τα θύματα, σήμερα ή αύριο, της ίδιας σφαίρας, του ίδιου μιλιταρισμού, της ίδιας βιομηχανίας των δήμιων των όπλων που έχει γραμμένη τη ζωή όλων των ανθρώπων, με ή χωρίς «στολή», στήν παλιά της τη σκανδάλη...

Σου υπόσχομαι πώς θα σε τιμήσω απέχοντας από όλο αυτό τό θέαμα, τό «μεγάλο μας τσίρκο» και το επετειακό πανηγύρι που έχει οργανώσει ο καθένας από το σεχταρισμό του, τη μυθοπλασία του ή τό κανάλι του, να «μιλήσει» στο όνομα της μνήμης σου,


Παναγιώτης Παπαδόπουλος (Κάιν)
μεμονωμένο άτομο από τό αναρχικό/ελευθεριακό κίνημα

«στά ίδια μέρη, αλλά και σε άλλα μέχρι τώρα ξένα κι άγνωστα θα ξαναβρεθούμε....»