Τετρακομματική Βουλή

Τέσσερα τα "κόμματα" της Ελληνικής Βουλής. Μην ανησυχείτε δεν ξέχασα το μέτρημα. Απλά θεωρώ ότι τελικά τέσσερις είναι οι κυριότερες παρατάξεις που εκπροσωπούνται, διακομματικά και εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, διαχρονικά από τους εθνοπατέρες μας.
Και εξηγούμαι:

Το κόμμα των Απατεώνων: το πιο προφανές, το κόμμα όλων εκείνων των πολιτικών που εκμεταλλεύονται τη θέση τους για να κονομήσουν, να "φτιαχτούν" και να "βολευτούν" κλέβοντας και καταπατώντας τη δημόσια περιουσία

Το κόμμα των Δημαγωγών: εκείνων που υπόσχονται στο λαό το πραγματικά αληθινό και σωστό αλλά ξέρουν καλά ότι δεν πρόκειται ποτέ να το πραγματοποιήσουν. Ξεγελάνε τον πολίτη υποσχόμενοι και ευαγγελιζόμενοι ένα καλύτερο αύριο το οποίο όμως δεν έχουν ποτέ πραγματικά την πρόθεση να υλοποιήσουν.

Το κόμμα των Λαϊκιστών: εκείνων που υπόσχονται στο λαό πράγματα που ικανοποιούν προσωρινά το θυμικό του, το περι δικαίου αίσθημα και το συναίσθημά του παρότι γνωρίζουν ότι αυτά είναι απολύτως επιβλαβή και επικίνδυνα για τη χώρα και το μέλλον της.

Το κόμμα των Σοφιστών: το πιο επικίνδυνο, το κόμμα των πολιτικών που διαμορφώνουν την άποψη και τη συνείδηση του λαού, τον χειραγωγούν και τον εξαναγκάζουν να αποδεχτεί πράγματα και καταστάσεις που αν και γνωρίζει καλά ότι είναι επιζήμιες και επικίνδυνες τις αποδέχεται ως απαραίτητες ή αναπόφευκτες. Μεταστρέφουν το λαό και τον κάνουν να στηρίζει πολιτικές που είναι ενάντια στο συμφέρον του συνόλου, την αλήθεια ή την πρόοδο αλλά παρουσιάζονται ως η μόνη (ή η βέλτιστη) λύση.

Φυσικά ο κάθε πολιτικός μπορεί να μετακινείται με άνεση από το ένα κόμμα στο άλλο εξυπηρετώντας κάθε φορά συμφέροντα προσωπικά ή πολύ πιο σύνθετα και έτσι είναι ακόμα πιο εύκολο να ξεγελάει τον πολίτη κατηγορώντας τους αντιπάλους του για εκείνα που ο ίδιος έκανε χθες.

Γνωρίζω βέβαια ότι με αυτή την προσέγγιση απαξιώνω όχι μόνο τους πολιτικούς αλλά και την πολιτική. Και δεν μπορώ να μην παραδεχτώ ότι υπάρχουν αρκετοί και σημαντικοί πολιτικοί που δεν ταυτίζονται με κανένα από τα προαναφερθέντα κόμματα. Πολιτικοί με αίσθημα προσφοράς και ευθύνης για αυτόν τον τόπο. Πολιτικοί που αγαπούν τον πολίτη και αγωνίζονται για ένα καλύτερο αύριο. Ξέρω ότι σας φαίνεται περίεργο αλλά υπάρχουν.
Και εκεί ακριβώς είναι και το δικό μας διπλό χρέος, να τους ανακαλύψουμε και να τους στηρίξουμε. Γιατί αλλιώς δεν υπάρχει ελπίδα...